Dziś porozmawiamy o sprawach o których zazwyczaj nie myślimy.Nie jeden film nie jeden reportaż powstał o ludziach którzy przeżyli śmierć kliniczną widzieli siebie nad swymi ciałami,widzieli tunele,światła.
Czy wierzycie w to?
Wiadomo człowiek jest sceptykiem,póki nie przeżyje nie uwierzy ale w coś wierzyć trzeba.

Ja wierze....wierze,że gdzieś tam czeka na nas inny lepszy świat bez bólu,cierpień.

Zapraszam do rozmowy

Ja też wierzę. Nie wyobrażam sobie, że 'po drugiej stronie' nic nie ma. Nie dopuszczam nawet takiej myśli. Po części wierzę w reinkarnację również, ale chyba bardziej CHCIAŁABYM żeby istniała. Kiedyś zobaczymy jak to będzie i kto miał rację.

Śledzę ten wątek od wielu lat i im więcej czytam i analizuję tym bardziej stoję w miejscu z odpowiedzią.
A że należę do niepoprawnych realistek: uwierzę jak przeżyje;)
Zdecydowanie nie wierzę w duchy, wątpię w reinkarnację, ale co do życia po życiu- nie mam zdania

Wierzyłam, wierzyłam że kiedyś spotkam się ze wszystkimi którzy odeszli chociaż przez chwilę.
Ale w codziennym życiu, gdy ono mnie tak doświadcza, zastanawiam się czy na pewno. Czy nie będzie tak, że odejdę i po prosu nie będzie nic, zasnę i zasnę na zawsze.

Nie wiem czy wierzę...od palu lat zastanawiam się co tam jest po drugiej stronie...jakoś ciężko mi uwierzyć w to że tam tak pięknie jest bez bólu itp...wierzę za to w piekło ale nie takie jakie jest w biblii tylko w swoje wyobrażenia...w historie o ludziach którzy przeżyli śmierć kliniczną wierzę ponieważ mój kolega taką przeżył...ale w historię o tym że to dziecko rozmawiało z Jezusem i kogoś tam widziało nie wierzę...Jestem ogółem źle nastawiona do tego typu spraw.

Wierzę w śmierć kliniczną
Wierzę że jest drugie życie po tamtej stronie i wierzę że tam jest lepiej:)

Każdy ma taką nadzieję,że jednak "tam po drugiej stronie" coś jest:) Ja wierzę, że tak jest.
Moim zdaniem łatwiej tak się żyje ( z takim przekonaniem). Jeżeli w nic byśmy nie wierzyli, nasze życie byłoby bez sensu - pozabijali by się wszyscy.
Zawsze mnie te tematy tak naprawdę przerażały... bo nie mogłam sobie uzmysłowić jak to jest kiedy człowiek umiera i nic się dalej z nim nie dzieje. I tak sobie bez sensu rozmyślałam jak to jest trwać w nicości... a raczej czy takowa istnieje. W każdym bądź razie bzdurne rozmyślanie. Na szczęście wiele doświadczyłam przez całe życie i wierzę.. i tak jest dobrze:)
Wierzę, ze spotkam wszystkich zmarłych, za którymi bardzo tęsknię i widzę w tym wszystkim sens. Jeżeli byłoby inaczej to chyba raczej nie byłoby sensu dążenia do czegokolwiek w życiu.
... ale wszystko pogmatwałam:D

Ja natomiast mam problem z pogodzeniem się z faktem śmierci. Od małego dziecka, nie wiem czy coś w tej kwestii mnie wystraszyło, pojęcia nie mam. Nie wiem jakbym się zachowała jakby umarł ktoś najbliższy dla mnie (ktoś z domowników). W swoim życiu póki co zmarła jedna ważna dla mnie osoba, nie mieszkałyśmy razem, a czas leczy rany.
Jednak najgorszy jest dla mnie fakt pogodzenia się z własną śmiercią, która prędzej czy później nastąpi.
Jeśli przedwcześnie nie zeżre mnie jakiś rak albo nie zabije niewydolność krążeniowo oddechowa to 1/3 życia mam już za sobą. I co dalej? Jak nabrać pokory? Jak pogodzić się z tym, że umrę?

MamaMagda- kiedyś podobnie jak Ty czułam paniczny strach przed śmiercią. Ten strach troszkę się wyciszył pod wpływem doświadczeń życiowych. Czy można się tak całkiem oswoic z tą nieuniknioną perspektywą- mam wątpliwości.